زنانگی زیر کفش پاشنە بلند

آلن بدیو در کتاب ستایش عشق می نویسد:

" از زنان می خواهیم با بدنی لاغر، بدون شکم، با برجستگی های خاص خود ما را در بخار لذت تن خود غرق کنند. آنها نیز در پی برآوردن میل دیگری ( مرد نرینه لذت طلب ) بینی، لب و گونه های خود را به تیغ جراحی می سپارند.

علی رغم اینکه می دانند کفش پاشنه بلند به سلامت جسمیشان آسیب می زند، کفش پاشنه بلند می پوشند تا مطابق میل مردان عمل کنند. آنها خود را از دریچه چشم مردان می نگرند، نوعی سلطه مردانه."

زنان ابژەهای روان رنجوری اند کە خود را بە تیغ سوژەی مردان سپردەاند و کوچکترین میلی برای تصاحب سیاست در خود نمی بینند و رسانە چون سوژەای نامیرا تعریف زنانگی را بە بستر روح زن بالا می آورد.

آنسوی دنیای مدرن، در جهانی که کوچکترین دریچه ای رو به افق باز نیست. اقتصادی مرد محور، حقوقی نصفه، با امیدهایی هزار پاره و تنی کبود از خشونت های دیگری بزرگ، زنان برده های لوکس و کلاسیک بر آمده از قدرت های مردانه اند که هر روز با خشونتهای برساخته از این بستر نابرابر دست و پنجه نرم می کنند و به طور غریزی کودکانشان را با آغوش از بستری به بستر و برهه ای دیگر می کشانند، با همان قوانین نابرابر.

در جای جای جهان، زنان با بردگی جنسی، خشونت خانگی، تبعیض، فقر و گرسنگی و ابژه بودن سرمایه داری روبه رواند و جهان تنها با شعارهای کریستالی از آنان دفاع کرده است و سیاست قدرت همچون جایگاهی متافیزیکی بر حال زنان تنها نظاره گر بوده است نه مداخله گر.

با نگاهی گذرا به عرصه مبارزات مدنی و سیاسی درمیابیم این ره به افق روشن ره نمی برد. گفتمان موجود، همگان را با چالشی خطی روبرو می کند که گویا تنها راه گفتن آری یا نه! به رخدادهای موجود می باشد. گفتمانی که سراسر تبعیض جنسی، نژادی، و مذهبی است و با مرز کشیدن و تعیین المانهای قدرت گرایانه، راه به روی هر گونه عمل در عرصه واقع می بندد.

زنان در بهبوهه چنین کارزارهای نابرابرانه روبروی دو انتخاب هستند: یا تسلیم شدن، یا جنگیدن.
در این قاعده الگوریتمی، زنان کرد با دو مساله سوژگانی روبرو هستند: ۱- جنسیت ۲- نژاد

زنان کرد همچون ابژه هایی در بستر قدرت تمامیت خواه خراشیده می شوند تا دریابند، دست بردن به عملکرد سیاسی و آزادیخواهانه تنها راە نیل به جایگاه آنها در واقع است.

آگاهی ناخوشنودی که به قیمت اسارت، شکنجه، اعدام و له شدن در کارزار اقتصادی مرد سالار تمام می شود. زنانی که شکست خوردنشان همچون رخدادی سیاسی قابل تامل است.

گفتمان مردقدرت حاکم، ثابت کرده است هیچ گفتمان عملی در ساحت سیاسی بدون شکست نیست و تنها راه موجود دست بردن به عمل سیاسی در عرصه اجتماع واقع است.

جهان سوژە زنان رادر برابر مساله ای جدی قرار می دهد که دست یافتن به آزادی تنها با دست بردن در ساختارهای قدرت مرد حاکم امکان پذیر است.

زن ابژە تنهایی کە دست درازی بە قانون و سیاست نمیکند و المانهای دیگری بزرگ را جدی میگیرد و در آنسوی جهان مدرن زنان جهان دوردست بر بردگی زنان مدرن حسادت می ورزند.

هانا آرنت بە وضوح میگوید تجربە آزادی بدون دست بردن بر ساحە قدرت امکان پذیر نیست زنانی کە طمعی بە قدرت ندارند تجربە آزادی ندارند و آزادی چون سوژەای آرمانی دور از دسترس می ماند و زنان با کفشهای پاشنە بلند بر ابژە بودنشان راە می روند.