چپ های دموکرات فمینیست، ارتش ما در حال معدوم کردن است

دبی بوکچین/ The Nation
برگردان از انگلیسی: ش.ک

در حال حاضر رئیس جمهور ترکیه رجب طیب اردوغان در حال انجام حملاتی وسیع علیه جوامع کُرد جنوب شرق ترکیه جهت از بین بردن تنها جنبش دموکراتیک حقیقی در خاور میانه است. در ماه دسامبر وی نیرویی متشکل از ده هزار سرباز مسلح به تانک و خمپاره انداز را به راه انداخت، سربازانی که آب و برق را قطع کرده اند، حکومت نظامی های سختگیرانه تحمیل کرده و ساختمان ها را ویران کرده اند؛ آنها از دستور اجازه تیراندازی به سمت ساکنین محلی پیروی می کنند، [ساکنینی] که در جستجوی غذا، کمک های اولیه و سرپناه جایگزین بر سر جان خود دست به قمار زده و از خانه هایشان خارج می شوند. تاکنون بیش از ۲۰۰ مدافع کُرد و ۱۹۸ شهروند شامل کودکان، نوجوانان و سالمندان به قتل رسیده اند. در تصاویر، مناطق تحت محاصره در مقایسه با تخریب های صورت گرفته در سوریه و بوسنی، به مانند مناطق جنگی به نظر می رسند. 

رویترز تخمین می زند از اواخر ماه دسامبر ۲۰۰ هزار نفر از ۱۹ شهر آواره شده و در کشور خود تبدیل به پناهجو شده اند. اردوغان این وحشیگری ها در مناطق جنوب شرقی را تحت عنوان اقدامی جهت «پاکسازی همه مقرهای» شبه نظامیان کُرد وابسته به حزب کارگران کُردستان(PKK)، توجیه می کند. سازمانی که به نمایندگی از ۱۵ میلیون کُردی که در داخل مرزهای ترکیه زندگی می کنند، با این دولت مبارزه می کند، [کُردهایی] که دهه هاست مورد ظلم و سرکوب قرارگرفته اند. 

PKK [به عنوان] سازمانی تروریستی برچسب خورده است، نه فقط از سوی ترکیه که از طرف ایالات متحده و بسیاری از کشورهای اروپایی نیز. این برچسب با وجود این حقیقت زده شده است که PKK در سال ۱۹۹۱ یک آتش بس یک جانبه را آغاز کرد که تا سال ۲۰۰۴ نیز ادامه داشت و دوباره در سال ۲۰۱۳ عملیات خشونت آمیز خود در برابر دولت ترکیه را برای دو سال متوقف کرده و تا زمانی که اردوغان از حمایت های خود از مذاکرات، دست نکشید در مذاکراتی مسالمت آمیز برای خودمختاری بزرگتر کُردها تلاش کرد. 

نمایندگان پارلمان اتحادیه اروپا از کشورهای هلند، دانمارک و ایسلند به تازگی اعلام داشته اند که ادامه دادن به طرح PKK از سوی اتحادیه اروپا به عنوان سازمانی تروریستی، اقدامی ریاکارانه است زیرا که اروپا از شبه نظامیان کُرد سوریه ای خواهر PKK یعنی یگان های محافظت خلق(YPG و YPJ تماما زنانه) که با موفقیت با داعش مبارزه می کنند و از نظر ایدئولوژیک با PKK متحد اند، حمایت می کند. 

آنها می گویند بدتر اینکه این تعیین کردن [PKK به عنوان سازمانی تروریستی]، بدین وسیله که به اردوغان مجوز رها کردن مذکرات با PKK را می بخشد- مذاکراتی که در سال ۲۰۱۳ آغاز و سال گذشته پایان یافت- [دستیابی] به صلح را مختل می کند. این اتفاقی نیست که حملات اردوغان به شهرهای کُردستان درست چند روز پس از اینکه اتحادیه اروپا علیه حذف PKK از لیست سازمان های تروریستی رای داد، به طور چشمگیری افزایش یافت و یا اینکه برخی از کسانی که به قتل رسیده اند از اعضای حزب سیاسی اپوزیسیون کُرد بوده اند. 

مدل سیاسی PKK برای خودمختاری دقیقا چه چیزی است که ترکیه – و ظاهرا واشنگتن و اتحادیه اروپا – آن را بسیار ترسناک یافته اند؟ رهبر دربند PKK عبدالله اوجالان و کُردهای ترکیه و سوریه که از او پیروی می کنند، به دنبال خلق جامعه ای هستند که ارزش های یک دموکراسی مستقیم [یعنی یک دموکراسی] غیر سلسله مراتبی [با] توانمند سازی زنان، نظارت اکولوژیک، یک اقتصاد اخلاقی، مدارای مذهبی را تقدیس می کند. این فعالان  با رها کردن تمایلات ایدئولوژیک مارکسیستی و تقاضای برای یک کُردستان مستقل، بر روی بنانهادن یک دموکراسی متمرکز شده اند: قرار دادن قدرت در دستان شهروندان محلی. 

برخلاف کُردهای عراقی در اربیل که با حمایت های آمریکا یک دولت-ملت کوچکِ کاپیتالیستی، مصرف گرا و قطعا مردسالار را اجرا کرده اند، اوجالان سیستمی سیاسی غیرمتمرکز را از طریق استقرار مجامع محلی و شوراهایی پیشنهاد می دهد که خود مدیریتی، اقتصادی وابسته به شهرداری ها، هماهنگی با محیط زیست و برابری جنسیتی را در اولویت قرار می دهد. 

همانطور که اوجالان اشاره کرده است، این مدل که وی آن را «کنفدرالیسم دموکراتیک» نامیده است، و اینکه تعمدا از [تلاش برای بنانهادن] یک دولت متمرکز اجتناب می کند، مبتنی است بر ایده های پدر مرحوم من، موری بوکچین، نظریه پرداز اجتماعی و مورخی که این فلسفه را [حکومت مبتنی بر] «شهرداری های آزادیخواه» یا « Communalism» نامید. مفهوم توانمندسازی شهروندان در مرکزیت این فلسفه در دولت-شهر یونانی آتن ریشه دارد؛ این [فلسفه] را همچنین می توان در کمیته ارتباطات سابق انقلاب آمریکا و امروزه در شکل جلسات شهر ورمونت، مشاهده کرد. این [مدل پیشنهادی اوجالان] نماینده پیشرفتی خارق العاده در خاورمیانه بوده و سزاوار حمایتی گسترده است. 

در منطقه شمالی سوریه و در امتداد مرزهای ترکیه که به نام روژاوا شناخته می شود، خلا قدرت به وجود آمده در اثر جنگ داخلی سوریه، به کُردها اجازه داد دیدگاه های بوکچین و اوجالان را به طور کامل به اجرا درآورند. در روژاوا که تقریبا به اندازه [ایالت] کنتیکت [آمریکا] است، شبه نظامیان کُردِ YPG و YPJ دولت اسلامی را هزاران مایل مربع از قلمرو خود عقب رانده اند. به طور هم زمان، در شرایط جنگ و محرومیت، آنها انجمن های محلاتی پایین به بالا را در سه کانتون روژاوا، سازماندهی کرده اند، شهروندان هر قومیت- شامل ارامنه، کُردها، اعراب و ترکمن ها- را جهت مشارکت در فراگرد تصمیم گیری در خصوص تمامی جنبه های یک زندگی اشتراکی ازجمله: توزیع زمین، صنعت، کشاورزی، تجارت، بهداشت و درمان، آموزش و دفاع از خود، تشویق کرده اند. پدرم اعتقاد داشت که این نوع از دموکراسی با مجامع مشارکتی، تمایل به دگرگونی داشته و به نوبه خود توسط روشنفکر ساختن شهروندان، دچار دگردیسی می شود. این [نوع از دموکراسی] به ما اجازه خواهد داد سیاست ها را نه به عنوان چیزی منفور که بر ما اعمال می شود که به عنوان چیزی که ما برای خود انجام می دهیم، اصلاح و بازنویسی کنیم و جامعه را به سمت مکانی که در آن همه انسان ها می توانند بالاترین قابلیت هایشان را به نمایش درآورند، بازسازی کنیم. به عنوان: سوژه هایی آزاد و خلاق که در هماهنگی کامل با جهان طبیعی زندگی می کنند. سیستم اشتراکی که [پدرم] بدان باور داشت، مسیری جایگزین را در میان مناظره به درازا کشیده شده مارکسیست و آنارشیست ارائه می دهد در این خصوص که آیا در درون دولت و یا بیرون از آن باید کار کرد. 

پس زدن این مدل غیرمتمرکز دموکراتیک به دو روش مستقیم و زیرکانه صورت می گیرد: نه فقط ترکیه که حتی کُردهای عراق نیز تحریم هایی را به اجرا گذاشته اند که مانع از رسیدن کمک های پزشکی، مصالح ساختمانی و سایر لوازم شدیدا مورد نیاز مردم به شهرهای تخریب شده روژاوا از جمله کوبانی و شهرهایی که هم اکنون نیز مورد حمله دولت اسلامی قرار می گیرند، می شوند. و در اکتبر ۲۰۱۵ سازمان عفو بین الملل گزارشی را به طور گسترده به همراه مصاحبه ای اغراق آمیز، در انتقاد به شبه نظامیان کُرد منتشر می کند [مبنی بر اینکه آنها]  در برخی مناطق تحت کنترل YPG ساکنین عرب محلی را مجبور به ترک خانه هایشان کرده و سپس آن [خانه] ها را تخریب می کنند. YPG تکذیب نامه ای دقیق و نقطه به نقطه ارائه داد که سوالاتی جدی را در خصوص روش و دقت این گزارش برمی انگیزاند، از جمله میزان قابل اعتماد بودن برخی از شاهدینی که به گفته YPG با داعش همکاری می کنند. در هر حال پاسخ YPG بازتاب رسانه ای بسیار کمتری را نسبت به گزارش اصلی سازمان عفو بین الملل دریافت کرد. 

همانطور که YPG، حکومت خودگردان و ساکنین غیر کُرد منطقه اشاره کرده اند، سطح همکاری وسیعی میان گروه های قومی مختلف در روژاوا وجود دارد. آرایش تقسیم قدرت، به ویژه با تاکید بر نقش زنان، فعالانه مشارکت ساکنین غیرکُرد را تشویق و حمایت می کند.  علاوه بر داشتن حقوق قانونی کامل، قدرت تصمیم گیری برتر در خصوص تمامی مسائل مربوط به زنان از طریق شوراهای مستقل زنان و خدمت به عنوان روسای مشترک در هر نهاد اداری و اجرایی قابل توجه، زنان طبق قانون حداقل ۴۰ درصد از پیکره حکومتی روژاوا را تشکیل می دهند. در تضاد با دولت اسلامی که نمی تواند خشن تر [از آنچه که هست] باشد، کُردهای روژاوا به چیزی بی همتا در تقریبا همه نقاط دیگر دنیا، دست یافته اند: خلق یک جامعه بدون دولت، با مدارای مذهبی، کثرت گرا، ضد سرمایه داری، اکولوژیک و طرفدار تساوی انسان ها. این [جامعه] مدلی از تغییرات سیاسی معناداری است که بایستی الهام بخش ترقی خواهان سراسر جهان باشد. به همین دلیل هم چپ های آمریکایی بایستی همبستگی قوی خود را با آن نشان دهند. 

در حدود یک دهه است  که کُردهای جنوب شرقی ترکیه نیز شروع به پیاده سازی ایده های اوجالان کرده اند، ایجاد ساختارهای حکومتی مستقیما دموکراتیک از طریق بنا نهادن نهادهایی از جمله مدارس، کتابخانه ها و کلینیک های درمانی، حتی در حالی که با مقامات رسمی محلی ترکیه همزیستی دارند. نسل جدیدی از مردم جوان، اکثرا از سنین ۱۵ تا ۲۵ سال، گروه های شبه نظامی را در این شهرها برای دفاع از این خودحکومتی، شکل داده اند و خود را جنبش جوانان میهنی انقلابی یا YDG-H می نامند. آنها به دیدگاه کنفدرالیسم دموکراتیک اوجالان متعهداند. سوگند خورده اند که با بیرون راندن نیروهای مسلح ترکیه، از این تجربه نوظهور در محلاتشان، محافظت کنند. این ها شورشیانی هستند که اردوغان آنها را هدف می گیرد. 

اردوغان می گوید که در سال ۲۰۱۵ نیروهای ترکیه ۳۱۰۰ عضو PKK را به قتل رسانده اند. در ماه دسامبر حکومت اردوغان از ۳۰۰۰ معلم خواست که شهرهای جنوب شرقی را تخلیه کنند [اقدامی] که به گفته ناظران حرکتی بود برای منزوی کردن جوانان YDG-H که در شهرها باقی مانده اند- همان کسانی که اردوغان سوگند خورده که «نابود خواهند شد». 

در زمان حمله ماه دسامبر نیروهای ترکیه، جوانان YDG-H از حفر خندق، ایجاد راه بندان و سلاح های گرم کوچک برای بیرون نگاه داشتن تانک ها استفاده کردند. اخیرا در حالی که جهان به طور گسترده ای مخمصه ای که این شهر های تحت محاصره در آن گرفتارگشته اند را نادیده می گیرد، خشونت ها تشدید یافته است. اخیرا PKK مسئولیت بمب گذاری ایستگاه پلیسی که منجر به کشته شدن پنج شهروند و همچین افسر پلیس گشت را به عهده گرفته است. دیپلمات ها به سرعت PKK را جهت تشدید خشونت ها مورد سرزنش قرار دادند اما سایرین از جمله نوام چامسکی و ۱۲۰۰ آکادمیسین به این قضیه اشاره کرده اند که این هرج و مرج ها توسط اردوغان ایجاد شده و به سمت این مارپیچ روبه پایین تراژیک هدایت شده است. PKK نباید با درگیر شدن در اقدامات تلافی جویانه تروریستی در دام اردوغان گرفتار شود. اما این غرب است که بایستی از ریاکاری خود شرمگین باشد [زیرا] در به پای میزمحاکمه کشاندن رئیس جمهوری که با در دست داشتن حکومتی که با حملات توپخانه ای و اعدام یک جمعیت غیر نظامی را هدف قرار می دهد و مسئول مرگ در حدود ۲۰۰ شهروند غیرنظامی از جمله ۳۹ زن و ۲۹ کودک است، شکست خورده است. پاسخ به این سوال که در جنوب شرق ترکیه چه کسی حقیقتا مسئول تروریسم است کاملا واضح است . 

در این هیچ شکی نیست که دولت اوباما هر زمان که بخواهد می تواند ترکیه را مستقیما تحت تاثیر قرار دهد. زمانی که در ماه دسامبر ترکیه به خاک عراق تجاوز کرد، رئیس جمهور اوباما از ترکیه خواست که نیروهایش را عقب کشاند و اردوغان وهده داد که این کار را انجام دهد. به هر عقل سلیمی خطور می کند که ایالات متحده و اتحاده اروپا تمایلی به مداخله ندارند زیرا در حال انجام سیاستی عملی و نه اخلاقی با متحد خود در ناتو هستند- مماشات با اردوغان در ازای ادامه استفاده از پایگاه های هوایی ترکیه برای ماموریت های ضد داعش و جلوگیری وی از مهاجرت پناهجویان به غرب. اما با وجود کمک های نظامی گسترده اردوغان زمانی که به جای مواضع داعش به بمباران پایگاه های نظامی PKK در شمال عراق پرداخت، ثابت کرده است که غیرقابل اعتمادترین متحد است. وی به قاچاق مبارزین داعش و اسلحه از طریق مرزهای ترکیه کمک کرده و به طور وسیعی متهم به خرید نفت خام از داعش است و بدین طریق کمک های اقتصادی مستقیمی به دولت اسلامی، ارائه داده است. و وی بارها سعی در تضعیف تنها نیروهای مبارز دائمی و موفق علیه دولت اسلامی در سوریه داشته است: کُردها. 

همانطور که آکادمیسین ها و سرمقالات روزنامه ها اشاره کرده اند، اردوغان دیگر به دموکراسی و یا ارزش های آزادی خواهانه،  اهمیتی نمی دهد. اردوغان «آلمان هیتلر» را به عنوان مدلی موثر برای تحکیم قدرتی که وی به دنبال آن است، ستایش می کند. وی در خصوص تمایلات استبدادی خود هیچ رازی را پشت پرده نگاه نداشته است: سرکوب و سختگیری های فزاینده بر آزادی مطبوعات، شکنجه زندانیان سیاسی و دوقطبی ساختن جمعیت کشور با برچسب «تروریست» نهادن بر مخالفان. هنگامی که ۱۲۰۰ آکادمیسین تُرک و غیر تُرک در قالب گروهی که خود را «آکادمیسین های صلح » نامیدند، در اواسط ماه ژانویه دادخواستی را امضا کرده و خواستار پایان یافتن خشونت ها شدند، اردوغان آنها را به دشمنی با دولت ترکیه محکوم کرد. در طول هفته های مداخله ۲۷ نفر از [آکادمیسین] ها که در ترکیه زندگی می کنند، بازداشت شده و برخی از آنها از کار برکنار گشته اند؛ بعضی از دفاترشان مورد حمله قرار گرفته و تحقیقاتی به را افتاده که می تواند آنها را در صورت محکومیت، ۵ سال به زندان افکند. اردوغان همچنین تحقیقات از حزب دموکراتیک خلق طرفدار کُردها را آغاز کرده و رئیس مشترک آن، صلاح الدین دمیرتاش را با پیگرد قانونی جهت بیانیه حمایتی از خود حکومتی کُردها، تهدید کرده است. 

چرا اردوغان روند صلح را از سرگیرد زمانی که متحدان وی در ناتو تحت عنوان مبارزه با تروریسم، به او اجازه ضمنی کشتار وحشیانه مردمش را داده اند؟ تا زمانی که غرب از طرح نام PKK به عنوان سازمانی تروریستی حمایت کند، اردوغان شرورانه شرط می بندد که ایالات متحده و اتحادیه اروپا در زمانی که وی [درحال نائل شدن] به دو هدف دیرینه خود است، ساکت می مانند: معدوم کردن کامل جنبش آزادی خواهی کُرد و پاکسازی تک تک مخالفان سیاسی باقی مانده. تا کنون اردوغان درست حدس زده است اما زمان آن فرا رسیده که اوباما و همتایان اروپایی وی، بلوف اردوغان را رو کنند. 

دیپلمات های غربی بایستی بر عقب نشینی فوری نیروهای ترکیه از شهرهای جنوب شرقی پافشاری کنند؛ پیش از اینکه تحت نام «محافظت» از مردم در برابر PKK، تمامی مخالفان سیاسی و جوانان کُرد، قتل عام گردند. و اگر مقامات رسمی آمریکایی و اروپایی حقیقتا به حقوق بشر و لزوم پرورش ارزش های دموکراتیک در خاورمیانه باور داشته باشند، بایستی بینش اجتماعی اوجالان را که به روشنی در قانون اساسی روژاوا تحت نام «قرارداد اجتماعی»- که به عنوان منشور قانونی به روز شده خوانده می شود- تشریح گشته است، بازخوانی کرده و از نصایح نمایندگان هلندی، ایسلندی، دانمارکی اتحادیه اروپا و سایر کارشناسان در خصوص حذف نام PKK از لیست سازمان های تروریستی، پیروی کنند. 

مذاکره کنندگان غربی بایستی جهت کمک به پایان یافتن خشونت ها و به عنوان یک امر حقوق بشری اردوغان را تحت فشار گذاشته تا به منزوی کردن اوجالان در زندان جزیره امرالی پایان دهد. آنها بایستی اصرار داشته باشند که کُردهای سوریه در تمامی مذاکرات مربوط به آینده سوریه، حضور داشته باشند و همچنین بایستی میانجی گری کرده و از خودمختاری کُردهای ترکیه حمایت کنند درست همانند کاری که آمریکا برای کُردهای عراق انجام داد- نه فقط به این دلیل که شبه نظامیان خواهر PKK در سوریه تنها نیروی مبارز همیشگی و موثر خاورمیانه دربرابر دولت اسلامی بوده اند بلکه به این دلیل که دیگر موعد آن فرارسیده است که آنچه همه کُردها مدت هاست سزاوارش هستند، به رسمیت شناخته شود: آزادی در حکومت کردن بر خود. 

اگر ایالات متحده حاضر به ارسال این پیام به ترکیه نیست که انتقام و خون خواهی وی از احزاب اپوزیسیون و مردم کُرد تحمل نخواهد شد، پس وقت آن رسیده بپرسیم که غرب دقیقا چه هدفی را در خاورمیانه دنبال می کند و به چه نوع «دموکراسی» برای اشاعه [در خاورمیانه] باور دارد؟ تابستان گذشته رهبران کُرد اعلام کردند که با کمال میل به یک آتش بس با میانجی گری آمریکا، وفادار خواهند ماند. از آن زمان هر مرگی که اتفاق افتاده ، خونی است به گردن ما. 

دبی بوکچین روزنامه نگار و نویسنده ، ویراستار مشترک کتاب «انقلاب بعدی: مجامع مردمی و تعهد به دموکراسی مستقیم»(Verso Book 2015)، مجموعه مقالات نگاشته شده توسط پدرش، موری بوکچین است.