حسن جمال
کوبانی حماسه کردها و شکست اردوغان
Tuesday, February 10, 2015
Telegram
حسن جمال/ تی 24
ترجمه کردی: صلاح الدین بایزیدی
ترجمه فارسی: عارف سلیمی
آری چنین است، کوبانی حماسه کردها است.
شکست اردوغان نیز.
درهم شکستن اردوغان نیز.
کردها در کوبانی حماسه آفریدند.
بزرگترین حماسه را، که آنها را به هم نزدیک ساخت و در هم آمیختشان.
رجب طیب اردوغان مخالف خلق چنین حماسه ای بود.
به همین خاطر بود که در ماه اکتبر گفت "کوبانی در آستانه سقوط است!" نتوانسته بود اشتیاق درونیش را پنهان سازد.
نیز از اینروی بود که گفته بود: "پ.ک.ک و پ.ی.د دو روی یک سکه اند، هردو سازمانهایی تروریستی اند."
باز به همین دلیل بود که گفته بود: "پس از شمال عراق که کردها در آنجا حکمرانند، نمی خواهیم شمال سوریه هم در همسایگی ما تشکیل شود."
برای همین بود که از سر عناد با کردها در روژاوا، چراغ سبز به داعش و جبهه النصره نشان داده بود و دست در دستشان نهاده بود.
به همین خاطر بود که مدتها اسثمار کردها توسط داعش را به نظاره نشسته بود و سکوت اختیار کرده بود.
برای همین بود که در جهان سکه یک پول شده بود.
***
من ماه آوریل سال گذشته روژاوا را درنوردیدم.
به هر جا که پای می نهادم، نامهای اردوغان، داعش و جبهه النصره را در کنار هم می شنیدم.
در هر گام، می شنیدم که مرزها به روی اعضای پ.ی.د و ی.پ.گ مسدود و برای داعش و جبهه النصره کاملا گشوده است.
می پرسیدند این همه دشمنی با کردها چرا؟
دلیل اش واضح بود: رجب طیب اردوغان نمی خواست روژوا، یا همان کردستان سوریه، اداره خودگردانی همچون شمال عراق را به چشم ببیند.
یا به عبارتی دیگر: نمی خواست به "واقعیت کرد" در سوریه اذعان کند.
به همین خاطر بود که خیال درگیری میان کردها و سازمانهای اسلامی رادیکال را در سر می پروراند.
و به همین خاطر بود که در روژاوا، در کوبانی، با داعش دست داد و راه برایش گشود.
حتی زمانی آنقدر امیدوار بود که می گفت: "کوبانی در آستانه سقوط است!"
****
رجب طیب اردوغان علاوه بر سیاستهای کلی اش در قبال سوریه، رویدادهای کوبانی را نیز به اشتباه ارزیابی کرده بود.
اینکه چگونه کردها هر روز در صحنه بین المللی حضور می یابند... چگونه در خاورمیانه به بازیگری مهم تبدیل می شوند.... آمریکا چگونه بیش از پیش به خود می آید....
و همچنین اینکه آمریکا، حتی اگر از کانال پ.ی.د نیز باشد، چگونه با پ.ک.ک ارتباط برقرار می کند. اردوغان برای هیچ یک از این موارد در زمان مقتضی اقدام نکرد.
تا اینکه سرانجام، هنگامی که هواپیماهای آمریکایی داعش را بمباران کردند، به خود آمد.
اما دیگر دیر شده بود.
موضع اردوغان در قبال کوبانی، از سویی زخمی عمیق بر جسم و جان کردها بر جای نهاد و از سویی دیگر، در سطح بین المللی، ترکیه را در یک کفه ترازو در کنار سازمانهای اسلامگرای رادیکال قرار داد.
بنا به این دلایل، آنگاه که شعار زنده باد اوباما، همزمان با آزادی کوبانی در گوشها طنین می افکند، سلطان کاخ نشین پنبه در گوش فرو برده بود.
در چنان شرایطی، درودی که نخست وزیر، داوود اغلو، از دیاربکر برای کوبانی فرستاد و یا خودشیرینی هایش، از قبیل صحبت کردن به زبان کردی، هیچ جایگاهی نداشت.
یا بهتر است بگوییم، خنده دار بود.
یاد اواخر سال 1991 می افتم.
سخنان سلیمان دمیرل نخست وزیر وقت که در دیاربکر گفت: "به واقعیت کرد اذعان می کنیم"، در همه جا بازتاب پیدا کرد.
اما آن شعار، به واقعیت تبدیل نشد. دولت پایبند حرفش نماند؛ در خلال دهه 1990 دولت تمامی قوانین را زیر پا گذاشت و جهنم بزرگی برای جنوب شرق [شمال کردستان. م] به وجود آورد.
****
برای همین است که امروز دیگر مطاع خودشیرینی نیز دیگر رنگ باخته است.
گوش مردم از حرف پر است. زمان حرف به سر آمده است، وقتِ عمل است.
یکبار دیگر تکرار می کنم: کوبانی حماسه کردها و درهم شکستن اردوغان...
آیا رجب طیب اردوغان از این شکستِ بزرگ درس خواهد گرفت؟
گمان نمی کنم.
چون سلطانِ کاخ نشین همه پیوندهایش را با دموکراسی و حقوق قطع کرده است.
سخن آخر: کسی که به روبوسکی پشت کرده باشد، کوبانی را احساس نخواهد کرد، حماسه کوبانی را درک نخواهد کرد.
مطالب مرتبط:
کلمات کلیدی:
چند لحظه منتظر بمانید...
بازنشر مطالب پایگاه خبری و تحلیلی روژ تنها با ذکر منبع مجاز است